FLAK 36

Przedstawiam działp p-lot. 88 mm. FLAK 36.
8,8 cm Flak 36, wprowadzona do użytku w 1937 roku, była zmodernizowaną wersją armaty przeciwlotniczej 8,8 cm Flak 18, balistycznie identyczną z pierwowzorem.
Główne różnice sprowadzały się do zastosowania lufy z trzyczęściową rurą rdzeniową, co znacznie ułatwiało produkcję krótszych odcinków, a w przypadku uszkodzenia umożliwiało wymianę tylko jej części, z dwuczęściowym cylindrycznym płaszczem złączonym z przodu charakterystyczną nakrętką. Lufa była jednak całkowicie wymienna z lufą z jednoczęściową rurą rdzeniową i mogła być stosowana na 8,8 cm Flak 18 i vice versa, choć najczęściej działa miały swoje lufy. Od roku 1943, po wprowadzeniu do produkcji pocisków z żelaznymi pierścieniami wiodącymi, ponownie zaczęto produkcję luf z jednoczęściowymi rurami rdzeniowymi.
Mechanizmy kierunkowe wyposażone zostały w szybkie przełożenia, wzmocnione zostały sprężyny odciążaczy, co ułatwiło naprowadzanie armaty w pionie. Przyrząd do nastawiania zapalników, wyposażony w dwa gniazda na naboje i zamontowany był do łoża górnego na stałe.
Całkowicie zmienione zostało łoże dolne, które posiadało teraz kwadratową platformę centralną, obróconą pod kątem 45 stopni w stosunku do osi działa, na bokach której znajdowały się, przeniesione z wnętrza przedniego ogona, skrzynki na akcesoria. Ogony przedni i tylny, wyposażone w charakterystyczne haki do podnoszenie działa w celu zamocowania na podwoziu, były identyczne, wobec czego działo można było holować w obie strony. Do transportu służyło dwuosiowe ośmiokołowe podwozie Sd. Anh. 202. Łoże dolne i podwozie jest więc jedynym pewnym sposobem rozróżnienia na zdjęciu 8,8 cm Flak 18 i Flak 36.
Opracowana w 1937 roku 8,8 cm Flak 37 różniła się od Flak 36 zastosowaniem na stanowiskach celowniczych i nastawniczego zapalników (Zümderstellmaschine 37) wskazówkowych odbiorników Übertragungsgerät 37, podświetlanych za pomocą radioaktywnej farby fosforyzującej, połączonych z przyrządem centralnym baterii, Kdo. Ger. 40, 108-żyłowym kablem.
W armatach 8,8 cm Flak 36 i 37 stosowano tą samą amunicję, co w armacie 8,8 cm Flak 18 oraz przeciwpancerne naboje podkalibrowe 8,8 cm Pzgr. Patrone 40.
W roku 1940 zbudowano 15 dział samobieżnych na podwoziu ciągnika półgąsienicowego Famo F3 Zgkw. 18 t (Sd. Kfz. 9) z opancerzoną kabiną kierowcy, uzbrojonych w armaty 8,8 cm Flak 37, przeznaczonych zarówno do roli przeciwpancernej, jak i przeciwlotniczej. Złożone w 1942 r. zamówienie na dalsze 112 takich pojazdów zostało anulowane. W roku 1942 Krupp zbudował prototypowe działo samobieżne 8,8 cm Flak 37 auf Sd. Fgst. o masie 26 ton, z ośmioosobową załogą.

Dane techniczne.
Kaliber 88 mm,
długość lufy 4930 mm (L/56),
długość odcinka gwintowanego 4124 mm,
kąt ostrzału w poziomie 360°, kąt ostrzału w pionie -3 do +85°,
szybkostrzelność 15-20 strz./min.
Długość w położeniu bojowym 7620 mm,
szerokość 5185 mm,
wysokość 2120 mm,
masa 5000 kg.
Długość w położeniu marszowym 7720 mm,
szerokość 2320 mm,
wysokość 2400 mm,
masa 7200 kg.
Donośność w poziomie 14860 m,
donośność w pionie 10600 m,
zasięg działania zapalnika czasowego 10600 m.
Prędkości wylotowe:
pocisk przeciwpancerny o masie 9,5 kg - 795 m/s;
pocisk burzący o masie 9 kg - 820 m/s;
Przebicie pancerza: Pz.Gr. 39, 100 m - 128 mm, 1500 m - 97 mm; Pz.Gr. 40, 100 m - 185 mm, 1500 m - 123 mm; Hl.Gr. - 90 mm.

[Drahus] Usunąłem tą wypowiedź.

[Drahus] Tą też.

Sodaa coś się nam daje ostatnio we znaki, nieprawdaż?

Odbiegamy od tematu, mili państwo. Proszę zwrócić uwagę na przebijalność pancerza! To dopiero jest potęga!